3 Seconden had ik nog!
Dat is wat er in mijn jumplog staat bij mijn 26e sprong op 26 juli 2009. “SAVE YOUR LIFE TIME”, langer dan 3 seconden had ik dan ook niet.
Het was een heel bijzondere ervaring om dat ongeluk te doorleven en ook de twee die in 2016 en 2017 volgde. De rust die ik had tijdens deze ongevallen, had ik niet t.a.v. de revalidatie. Ik begrijp nu dat dat logisch is, want ik wist toen niet wat ik nu wist.
Bij dit eerste zware ongeluk had ik wonder boven wonder niets gebroken, wel was ik volledig gekneusd. Bij het medisch onderzoek bleek dat ik zo’n 4,5 liter wondvocht in mijn torso had. Nou, je zag grote zwarte plakkaten van de blauwe plekken aan de buitenkant en van binnen zal het er ook wel zoiets uitgezien hebben. Het was duidelijk dat al mijn ingewanden hier last van hadden. Normale dingen als even naar de wc, die gingen niet, ik kon op geen enkele wijze meer persen. Toch heeft de revalidatie jaren gekost.
Toen ik in 2016 werd aangereden terwijl ik fietste, was de auto op zo’n twee meter links van mij toen ik hem zag. Meteen liet ik de fiets los en bracht mijn handen naar mijn hoofd om de Paratroop Landing Fall (PLF) op de motorkap uit te voeren. Dat ging eigenlijk nog best goed, tot mijn hoofd de voorruit raakte en daar een gat van c.a. 20 cm in veroorzaakte. De bestuurder schrok zó hard dat deze abrupt remde en mij in bewusteloze toestand van de auto af katapulteerde. Hierdoor kwam ik, met de punt van mijn rechter schouder als eerste, op het asfalt terecht. Op dat moment voelde ik letterlijk van alles in mij breken als in een domino-effect.
In 2017 ging ik door een pijnscheut, veroorzaakt in één van de in 2016 gebroken wervels, van mijn stokkie. Door deze val brak ik nog een keer mijn ribben en als aanvulling ook mijn elleboog.
Niets in mijn lijf is nog zoals het was, alles is wel een keer gebroken, gekneusd of gescheurd geweest.
Revalidatie
De eerste keer heb ik de revalidatie helemaal op eigen kracht gedaan, op wilskracht. De wilskracht van iemand die PTSS heeft. Voor mij betekende dat dat ik alles alleen deed.
De tweede keer zocht ik wel hulp, ook bij de juridische begeleiding. Dus dat was eigenlijk al beter.
De derde keer, zocht ik de huisarts pas na 3 dagen op, om dan pas erachter te komen dat de kneuzing van mijn elleboog helemaal geen kneuzing was. Toch niet zo goed voor mezelf gezorgd dus.
Toch had dat laatste ongeluk tot gevolg dat ik eindelijk voor mezelf ging zorgen i.p.v. alleen voor anderen. Ik had net mijn relatie beëindigd, dus stond ik er ook letterlijk alleen voor. Nou, dat heeft heel wat tot gevolg gehad. Ik ging echt voor mezelf zorgen, persoonlijke groei werd belangrijk en 2018 was eigenlijk meer een jaar van geestelijke en psychische revalidatie. Ik kon steeds beter zien en voelen dat ook ik belangrijk ben in deze wereld en dat ik mijn plaats daarin ook mag innemen. Ik raakte van mijn PTSS af en die ervaring veranderde ik in mijn specialisme.
Lichamelijk liep het toch wel anders. Ik had veel last van beperkingen door het opgelopen letsel en toen de zware pijnstilling gaandeweg 2018 wegviel werd mijn lichaam stijver en ging bewegen moeilijker. Ik merkte dat o.a. tijdens het dansen in de weekenden die georganiseerd waren i.h.v. persoonlijke ontwikkeling. Stond ik de eerste twee weekenden nog uitbundig mee te springen en te dansen met de energizers en op dansfeesten, het werd gaandeweg het jaar steeds minder.
Oplossing uit een andere hoek
Ik vond het lastig dat het zo was. Mijn vriendin had me gevraagd vader van haar kinderen te worden en dat wilde ik best. Maar hoe moest dat dan? Ik zou nauwelijks kunnen spelen met ze en tillen was ook een probleem. Dus hoe zou ik als ouder aanwezig kunnen zijn voor die kinderen?
Toen eind 2019 het moment zich aandiende dat mijn WIA uitkering zou wegvallen ging ik sparren met een vriend van mij, want ik wilde die inkomsten op een andere manier op gaan vangen. De ideeën die ik daarvoor had, zouden zeker gewerkt hebben, maar ik zou ze alleen gedaan hebben omdat ik wist dat ik ze kon en niet omdat ik er dan ook nog blij van zou worden.
Uiteindelijk spraken we ook over mijn gestagneerde revalidatie en hij stelde een andere oplossing voor. Hij vertelde me hoe voeding tegenwoordig dit soort genezingen in de weg staat en hoe je de ontbrekende voedingsstoffen weer kon toevoegen. Beloften maakte hij niet, maar hij gaf wel aan dat het mijn leven zou veranderen.
Nou! Daar had hij gelijk in!
Ik begon met het door hem voorgestelde gezondheidsprotocol, voorafgegaan met een laboratoriumtest. Wat er veranderde was veel. Een maand of 3 later was ik ook van de laatste pijnstillers af, maar nog niet pijnvrij. Ik kreeg mijn mobiliteit terug en kon weer tillen, klussen en andere zaken die ik tot dan toe voor onmogelijk had gehouden. Dit ervoer ik in de loop van 2020.
Het herstel bleef daar niet bij. Dit jaar heb ik tweemaal een kuur gedaan. Na de eerste keer was ik pijnvrij en nu na de tweede merk ik dat de weerstand die ik voelde van littekenweefsel tussen de ribben weer verminderd is.
Mijn lichaam vroeg om voeding
Toen ik eind 2019 begon met dat gezondheidsprotocol begreep ik er niet veel van, maar dat is nu anders.
Het lichaam kent bepaalde processen waarbij regeneratie heel belangrijk is. Dit zelf genezende vermogen, autofagie, dat verminderd naar mate je ouder wordt. Dit komt door verschillende dingen.
Ten eerste is er de balans tussen de essentiële vetzuren omega 6 en 3. Als daar een onbalans in is dan krijg je last van laaggradige ontstekingen. Die voel je niet, maar kun je dus wel meten. Dat is waarom die vriend van me mij een laboratoriumtest vooraf liet doen en vier maanden later opnieuw. Zo kon ik mijn voortgang op papier zien, zelfs als ik er niets van zou hebben gemerkt.
Ten tweede had ook ik last van dysbiose. Mijn darmen functioneerde lang niet zoals het hoort. Ik had ook last van prikkelbaar darmsyndroom. Darmen hebben ook zwaar te leiden onder het moderne voedsel dat we tot ons nemen.
Ik had zelf niet het idee dat ik ondervoed was, want ik was altijd op gewicht en na de ongevallen had ik ook overgewicht. Dus hoe kon er nu sprake zijn van ondervoeding? Het blijkt dus helemaal niet waar te zijn dat je goed gevoed bent als je bijvoorbeeld meer dan 2000 kc per dag eet. Het voedsel dat we eten is veelal gefabriceerd en arm aan nutriënten en benodigde vitamines. Het is meer vulling dan voeding geworden. En… zelfs de groentes bevatten niet meer de voedingstoffen die ze 100 tot 200 jaar geleden hadden. Dit noemen ze type b ondervoeding
Ook een hele belangrijke is de hoeveelheid suikers die we tegenwoordig eten en daar staat dan ook nog tegenover dat we veel minder bewegen dan in de vorige eeuw. Dit veroorzaakt problemen met de glycosemische index en de oplossing is i.d.d. minder suikers en meer bewegen.
Wanneer je dan de essentiële vetzuren omega 6 en 3 weer in balans hebt gekregen, de dysbiose hebt verholpen en ook de type b ondervoeding hebt ondervangen, dan kun je door meer bewegen en minder suikers ook het laatste weer op orde brengen.
Het effect voor mijn lichaam is enorm. Processen gingen en gaan weer lopen zoals ze horen en veel lichamelijke problemen die hierdoor werden veroorzaakt zijn al verdwenen. Hoe lang dat duurt? Dat zal voor elk probleem anders zijn, maar als je laaggradige ontstekingen ziet als het vlammetje dat uiteindelijk ontsteekt, dan kun je je wel voorstellen als dat vlammetje uit is geblazen dat dit een zeer positief effect heeft op je lijf.
Echt fijn!
Weet je ik heb hiermee nu veel ervaring opgedaan. Het heeft niet alleen mijn gezondheid enorm verbeterd en ervoor gezorgd dat ik met onze kleine kan stoeien en ravotten, maar gelijktijdig is ook het wegvallende inkomen opgevangen. Ik mag wel zeggen dat beiden mijn verwachtingen in veelvoud hebben overtroffen. Daarom deel ik dit, wat ik nu ervaar, dat gun ik jou ook.
Wil je meer weten neem dan gerust contact met me op, ik vertel je er graag meer over.
Gezonde groet,
Anton