3 SECONDS SAFE YOUR LIFE TIME
Dat is wat er in mijn jumplog staat bij mijn 26e sprong op 26 juli 2009. “SAFE YOUR LIFE TIME”, langer dan 3 seconden had ik dan ook niet.
Wat vooraf ging
Het was in 2007 dat ik naar Amerika ging om opgeleid te worden om parachute te springen. Niet met een moderne squareparachute, maar met de militaire ronde bol. De opleiding, of “jump school” zoals dat genoemd wordt, vond plaats op Jones Memorial Airport in Oklahoma.
De reden dat ik dit wilde doen was, dacht ik toen, omdat ik geïnteresseerd was in de Tweede Wereldoorlog. Ik ben opgegroeid in Eindhoven en aan de hand van mijn vader was ik enkele keren wezen kijken bij de parachutesprongen nabij Best, ter herdenking van operatie Market Garden. Daar heb ik toen het idee gekregen om parachute te gaan springen, net als die mannen.
Tijdens jump school was het eerst grondig trainen. ’S Morgen begonnen we met het leren vallen. Deze Paratroop Landing Fall (PLF) is een techniek waarmee je de impact van de val afwikkelt door van jezelf een half wiel te maken. Daarna kregen we achtereenvolgens theorie, lunch, het inpakken van de parachute, noodprocedures en weer de PLF trainen.
Jeugdige overmoed
Mijn eerste sprong dateert vanuit mijn jeugd en staat daarom niet in mijn jumplog. Enkele dagen daarvoor was ik met mijn vader naar de herdenking geweest en zat ik er zo vol van dat ik wilde springen.
Zo gedacht, zo gedaan. Ik pakte een laken en bond aan de 4 hoeken vlisotouw. Ik wist wel dat die para’s meerdere lijnen aan de parachute hadden, maar ach dat was maar een detail, zo dacht ik. Daarna klom ik de schuur op. Staand op het golfplaten dak, bond ik de touwen om mijn middel, leidde ze over mijn schouders, nam een aanloop en…..sprong van die schuur af.
In Oklahoma werden alle noodprocedures tot in den treure geoefend. Het doel was om “muscle memory” te creëren en dat was hard werken. Elk moment van de dag kon een instructeur “Hit it!” roepen. Dan nam elke student de houding aan die hoort bij het verlaten van het vliegtuig: voorover gebogen met de handen om de reserveparachute en begon dan hardop te tellen: “one-one thousend, two-one thousend, three-one thousend, four-one thousend”.
Bij four-one thousend hoort de hoofdparachute open te staan wanneer je uit een C47 Dakota springt. De instructeur kon dan bijvoorbeeld verder tellen en zei dan bij six-one thousend: “You’re dead!”.
Bij elke situatie die voor kan komen moesten wij dan scanderen en uitbeelden wat we moesten doen. Zo waren er bijvoorbeeld instructies voor water- en boomlandingen, of wanneer je op hoogspanningskabels afgaat. Er waren ook verschillende instructies voor het geval er iets met je hoofdparachute aan de hand was, bijvoorbeeld: dat er een lijn over de parachute zat of in het ergste geval, dat de hoofdparachute niet open zou gaan.
Van de landing, toen ik 12 was, vanaf die schuur, daar heb ik trouwens niets aan overgehouden. Het was wel pijnlijk kan ik me herinneren.
Tijdens de opleiding in Oklahoma heb ik mijn 5 eerste sprongen gemaakt. Deze waren nodig om het brevet te bemachtigen. We stegen steeds op vanaf het vliegveld in Tulsa en sprongen dan boven Jones Memorial Airport. De training begon op zaterdag en vrijdags maakte ik samen met mijn klasgenoten onze eerste sprong vanuit een heuse C47 Dakota met de naam Blue Bonnet Belle.
Daarna heb ik diverse mooie sprongen mogen maken op herdenkingen. Deelgenomen aan de eerste nachtsprong in Normandië ter nagedachtenis aan D-Day, waarna ik mijn wings kreeg opgespeld en ook in Nederland heb ik op diverse gelegenheden gesprongen. Eén daarvan was een sprong op Best, op exact hetzelfde veld als waar ik vroeger met mijn vader ging kijken.
29 juli 2009
Om het brevet geldig te houden diende ik aan een aantal voorwaarden te voldoen. Zo moet de hoofd- en de reserveparachute op gezette tijden door een rigger gecontroleerd worden om ermee te mogen springen en zelf dien je ook geregeld springen binnen een bepaald tijdsbestek om “current” te blijven.
2019 Het jaar van de 65e herdenking van Operatie Market Garden. Nijmegen, waar ik woonde, zou het groots aanpakken. De koningin zou komen en ook een hele stoet hoge heren en dames en natuurlijk veteranen. Met Moffatt Burriss had ik al enige tijd contact. In het begin van het jaar had ik hem verteld dat we dit jaar op de dropzone bij Overasselt, waar hij tijdens de oorlog had gesprongen, zouden gaan springen. “Dat wil ik ook!” was zijn reactie. Met de organisatie, Stichting Parachute Group Holland, kon ik dat regelen. Hij en zijn strijdmakker, Francis XKeefe, zouden daar een tandemsprong maken, nadat wij hadden gesprongen.
Op 26 juli 2009 was het mooi weer en ik had me voorgenomen om die dag 3 sprongen te maken en zo current te blijven. Al vroeg was ik op het vliegveld te vinden. Het was druk, want zo’n mooi weer nodigt uit om te springen.
Het vliegtuig dat daar beschikbaar was om vanuit te springen was een Cessna Caravan. Dat is een vliegtuig waar ongeveer 13 springers in kunnen. Je gaat er in zitten met de benen gestrekt op de grond. Wanneer het dan jouw beurt is om te springen, dan schuif je naar de deur, hangt je benen over de rand en wanneer de jumpmaster het signaal geeft dan hop je eruit. De static line (kabel) die mijn hoofdparachute eruit trekt is dan een stuk korter dan wanneer ik uit bijvoorbeeld een Dakota spring.
Dan is het ineens mijn beurt. Ik schuifel al zittend naar de deur, hang mijn benen naar buiten zodat ik in de deuropening zit, op het teken van de jumpmaster hop ik eruit en neem de lichaamspositie in die ik bij de “Hit it”-instructie heb geleerd.
ONE-ONE THOUSEND:
Het voelt als normaal.
TWO-ONE THOUSEND:
“Hey, ik voel het begin van de openingsschok niet?”
“Wat nou?” denk ik, terwijl ik mijn haak voorbij zie komen. “Die hoort toch echt in het vliegtuig achter te blijven.” Ik wist op dat moment dat mijn hoofdparachute niet meer open zou gaan. Automatisch omsluit mijn rechterhand de pin van de reserveparachute en terwijl mijn linkerhand de reserve omsluit, trek ik met een ruk naar rechts de pin eruit en werp hem rechts weg.
Terwijl mijn rechterhand de reserveparachute aan de binnenkant omsluit gebeurt er in mijn hoofd het volgende.
“Ik zie groen, ik ben aan het tollen, even stabiliseren voordat ik de reserve uitgooi”
“Dit kan wel eens het laatste zijn wat ik doe, het gaat pijn doen wanneer de reserve uitstaat”
“Laat ik er maar van genieten, het is mooi weer.”
Ik steek mijn linkerbeen uit en op het moment dat ik de blauwe lucht zie, gooi ik mijn reserve uit.
Het was prachtig om te zien hoe die parachute als een kwal van mij af leek te zwemmen, even later gevolgd door de zwiepende lijnen.
Ineens voel ik mijn hele rug branden. De reserve staat uit en door de remmende kracht ervaar ik een zweepslag in mijn rug.
THREE-ONE THOUSEND
Ik hang onder de kleine reserve en geniet van het uitzicht. Comfortabel is het niet. Op c.a. 70 meter hoogte staat deze glorieus open. Nu heb ik alles gedaan waar ik invloed op kan hebben. De landing is minder fortuinlijk. De reserveparachute is beduidend kleiner dan de hoofdparachute en de luchtdoorlatendheid groter, dus mijn landingssnelheid is forst hoger. Ik maak de PLF, maar bij de afwikkeling van deze enorme snelheid, worden mijn ribben ingedrukt door een obstakel.
De landing
Ik raak even het bewustzijn kwijt en wanneer ik omhoog kijk zie ik het vliegtuig laag overvliegen. Koppig als ik toen nog was, geef ik hun signalerend met mijn armen dat ik in orde ben.
Met moeite lukt het om te gaan zitten en mijn helm en harnas af te doen. Een boer komt met zijn kinderen helpen en stopt de parachutes in de tas die ik bij me heb. De boer draagt de voor mij niet meer te tillen tas. Mijn helm is nu te zwaar voor mij om te dragen en een van de kinderen draagt deze voor me mee naar de straat. Daar arriveert inmiddels een busje van het vliegveld om me op te pikken.
Wat daarna gebeurde
Hoe spectaculair dit ongeluk ook is, denk nu niet dat ik hiervan PTSS heb gekregen. Die had ik al. De sprong zelf, daar was ik op voorbereid. Ik wist wat er ging gebeuren, waar ik wel en niet invloed op had en de procedure heb ik goed gevolgd. Dat gaf een goed gevoel en van de sprong zelf, die heb ik met al mijn zintuigen ervaren, elk detail. Ik durf zelfs te zeggen dat ik er van genoten heb, wat kon ik anders doen?
Wat daarna allemaal gebeurde was wel bijzonder en impactvol!
Door het letsel was ik lange tijd niet in staat om te werken. Zelfs het werk dat ik voor het ongeluk deed, was voor mij onderdeel van mijn coping mechanisme om met mijn PTSS om te gaan. Ik kon dat niet meer volhouden en moest dan ook mijn bedrijf gedag zeggen.
De sprong met Moffatt Burriss en Francis XKeefe in september van dat jaar, daar had ik als stickleader toch nog aan deelgenomen. De sprong van 26 juli was immers afgetekend in mijn jumplog en daarmee was ik current. Om die sprong een kleine 2 maanden later te kunnen maken, had ik een week van tevoren de morfine-inname gestaakt en ben na de sprong weer verder gegaan met revalideren.
Het duurde nog tot de herfst in 2016 dat ik lichamelijk weer zover was gerevalideerd, mijn gewicht en conditie ruim voldoende op peil waren om weer te gaan springen. Toen werd ik nota bene op de verjaardag van Moffatt Burriss in september aangereden. Dit had zwaar letsel tot gevolg. In 2017 volgde nog een ongeval met letsel. Het letsel van deze laatste 2 ongevallen zijn blijvend. Springen zit er nu dan ook niet meer in.
Transformatie
Mijn deelname aan 365 Dagen Succesvol in 2018 heeft mij geholpen om snel veel op een rij te zetten door nieuwe inzichten, ervaringen en vooral het doen “want ik ben er nu toch”.
Een aantal doelen die ik had gesteld aan het begin van het jaar waren o.a. weer parachute te gaan springen en abseilen van de Euromast. Ergens gedurende het jaar kwam het inzicht dat mijn wens om te springen de verbinding was met mijn vader en grootvader. Dat maakte mij los van een aantal zaken. Het parachutespringen vulde blijkbaar eerst een gat, dat nu niet meer gevuld hoefde te worden. Ik had in de put gezeten, maar ik was er nu voor het eerst niet meer uitgeklommen. Dat kostte me immers in het verleden zoveel moeite. In plaats daarvan had ik doorgegraven en was bij mijn bron gekomen. Daardoor is mijn put volgelopen en ben ik moeiteloos naar boven gedreven. Deze bron laat nu deze put overstromen. In mijn put vallen kan dus niet meer en alles wat eruit stroomt kan ik nu weggeven zonder mezelf tekort te doen.
Sinds dat laatste ongeluk, in 2017, heeft er dan ook een complete transformatie plaatsgevonden. Ik heb de financiële wereld verlaten en mijzelf ontwikkeld tot trauma coach. Zelf kan ik weer genieten van het leven na trauma en dat wat mij hielp, daarmee mag ik nu anderen begeleiden.
Vieren
Vandaag, op 26 juli 2019 zou ik het illustere lustrum van 10 jaar revalideren gaan vieren. Althans zo keek ik er in het verleden tegenaan. Nu ik niet meer gehinderd wordt door PTSS, is mijn beeld op de situatie drastisch veranderd, nu ik niet meer vecht tegen wat er is en nu ik in een staat van groei verkeer, maar daarover in andere blogs meer.
Om dit te markeren wilde ik een tattoo laten zetten. Een aantal weken geleden is de basis van die tattoo in 4 uur erop gezet door Elias van Tattoo’s by Opa. Toevallig was dat op de Amerikaanse Independence Day. Vandaag is die afgemaakt. Wat ik me bij het maken van de afspraak voor de tweede tattoosessie niet realiseerde, is dat juist vandaag ook die tattoo, die deze transformatie symboliseert, afgemaakt wordt. Het moment dat ik bij hem in de stoel ging zitten, was zo ongeveer het moment dat ik in 2009 het vliegtuig instapte.
Vandaag vier ik het leven, want zoals het is, is het mooi. Vergeet niet, misschien heb je nog maar “3 SECONDS SAFE YOUR LIFE TIME”
