F.E.A.R.
Ongelooflijk
Eigenlijk is het ongelooflijk dat ik hier nog ben. Van alles wat ik heb meegemaakt waren er 5 momenten in mijn leven dat ik dacht dat ik het niet zou overleven.
Gepubliceerd 19 augustus 2019
In 2018 had ik mijn doorbraak! Eindelijk gebeurde er een paar dingen waardoor ik na ruim 50 jaar van mijn (c)PTSS af kwam. Hoewel ik lichamelijk nog dagelijks last heb van het letsel dat ik bij mijn laatste 3 ongelukken heb opgelopen, is het tijd om te vieren.
Van kleins af aan was er F.E.A.R..
Van kleins af aan
Vanaf dat ik geboren werd, werd mijn leven bepaald door allerlei spanningen en negatieve gebeurtenissen. Mijn vader was 9 jaar toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en woonde destijds met zijn ouders en zus in Den Haag. Hij had door de gebeurtenissen daar en het verlies van zijn vader tijdens de oorlog een oorlogstrauma opgelopen. Ik hoorde al als peuter vanuit mijn omgeving dat ik goed voor mijn moeder diende te zorgen omdat mijn vader ziek was. Er werd niet uitgelegd wat hij dan wel had, dus mijn vader en waarom hij zich zo gedroeg werd een mysterie dat mij nog lang bezig zou blijven houden. Het werd er daarom al vroeg bij mij ingeprent dat ik goed voor mijn moeders zou moeten zorgen. Tja, en hoe moet je dat dan doen als peuter of kleuter? Dat zorgen voor je moeder?
Wanneer ik naar die met kaarslicht verlichtte kerstboom keek, vielen de spanningen die er waren steeds voor mij weg. Al die betoverende pracht. Die schitterende kerstballen, sterren, huisjes, vogeltjes en niet te vergeten de piek en de stal, spraken tot mijn verbeelding. Ik zat gewoon achterstevoren aan tafel te eten, zó ongelooflijk mooi vond ik dat. Dan kon ik helemaal wegdromen en de wereld was goed. Mijn wereld, die toen nog niet groter was dan de woning zelf.
Op de Willem Klooslaan in Eindhoven, waar ik geboren ben, woonden we op een bovenwoning. Wanneer het kerst werd, dan werd er een echte kerstboom opgetuigd in de eetkamer. Compleet met uit glas geblazen kerstballen en ornamenten in allerlei schitterende kleuren. Elektrische lichtjes bestonden er nog niet, of in ieder geval, die hadden wij toen niet. Daarom werden er echte kaarsen in de boom geplaatst in speciale houdertjes. Deze houdertjes hadden onderop een soort knijpertje, vergelijkbaar met een miniwasknijper, en daarmee werden ze op de takken bevestigd. Vanwege het brandgevaar, mochten de kaarsen alleen tijdens het avondeten aan. Om een eventuele brand te blussen stonden er een emmer zand en een emmer water naast de boom.
Wanneer ik naar die met kaarslicht verlichtte kerstboom keek, vielen de spanningen die er waren steeds voor mij weg. Al die betoverende pracht. Die schitterende kerstballen, sterren, huisjes, vogeltjes en niet te vergeten de piek en de stal, spraken tot mijn verbeelding. Ik zat gewoon achterstevoren aan tafel te eten, zó ongelooflijk mooi vond ik dat. Dan kon ik helemaal wegdromen en de wereld was goed. Mijn wereld, die toen nog niet groter was dan de woning zelf.
We verhuisden in het jaar dat ik 4 werd naar de Brasschaatpad in Eindhoven. Een nieuwbouw huurwoning. Een doorzonwoning met tuin. Ook in dit nieuwe huis hebben we nog 1 of 2 keer een kerstboom gehad met echte kaarsen, met alle waarschuwingen over brandgevaar van dien.
Dat ik goed voor mijn moeder moest zorgen omdat vader ziek was, werd ook in die periode van alle kanten nog eens goed ingeprent door opa, ooms, tantes, meneer pastoor en anderen in mijn omgeving.
Mijn eerste herinnering dat ik de daad bij het woord voegde, was toen ik een jaar of 6 was. Ik sliep op zolder en we hadden een kantelraam van c.a. 1 meter in het vierkant in het schuine dak. Daaronder stond een tafel. Ik weet niet meer hoe vaak ik na bedtijd op die tafel ben gaan staan om de buurt in de gaten te houden. Die buurt, dat deel dat ik kon zien, zó groot was “mijn wereld” en ik kon die vanuit dat raam overzien.
Ik moest goed voor mijn moeder zorgen was er gezegd en het enige dat ik op die leeftijd kon bedenken was dat ik haar wakker zou moeten maken wanneer er ergens in “mijn wereld” brand uit zou breken. Wat wist ik nu van zorgen voor? Ik dacht dat ik de taak had om “ze” te redden. Zo had ik de opdracht om goed voor mijn moeder te zorgen opgevat en dat “redden” ben ik nog lang blijven doen.
Fight Everything And Run
Buiten de gebeurtenissen in de familie om, omdat mijn vader ziek was en anderszins, is er nog veel daarbuiten gebeurd en ook toen ik eenmaal uit huis was gegaan. Binnen het gezin was het meest tragische dat het gezin nog verder werd ontwricht, niet alleen omdat vader ziek was, maar vanwege de relatieproblemen tussen mijn ouders en dat mijn vader zichzelf het leven benam toen ik 16 was. Ik verliet het jaar daarop vrij abrupt het ouderlijk huis.
Alle gebeurtenissen die elkaar opvolgden leken lang eindeloos en er zat ogenschijnlijk geen verband tussen. Misschien is die er ook niet.
Ik maakte op jonge leeftijd kennis met seksueel geweld en ben misbruikt. Ook groepsgeweld, gewapend geweld en bedreiging van mijn gezin toen ik eenmaal getrouwd was, zijn mij niet bespaard gebleven. Daarnaast heb ik regelmatig eerste hulp gegeven bij ernstige ongevallen. Op een gegeven moment werd mijn wereld op zijn kop gezet toen in een tijdsbestek van 3 jaar de ene na de andere naaste stierf.
Deze opsomming is verre van compleet en hoewel ik een beeld wil schetsen, wil ik geen horrorverhaal aan jou als lezer voorschotelen, daarom laat ik details weg. Misschien dat ik nog eens wat meer over schrijf over bepaalde gebeurtenissen wanneer dat van toepassing is.
Fuck Everything And Relax
In 2018 draaide mijn leven 180 graden om. Je zou ook kunnen zeggen dat het nu eindelijk rechtop is gezet. Ik was alleen en ben op zoek gegaan om uit te vinden waar ik energie van krijg en waar ik passie voor heb. Nieuwe ervaringen opdoen en nieuwe mensen ontmoeten was eveneens een doel.
Tot dan toe voelde ik mij al die jaren als een stofzuiger. Iedereen is immers blij met een goed werkende stofzuiger wanneer er rotzooi opgezogen dient te worden. Zo leek dat ook met mij te zijn: wanneer ik de problemen voor anderen op kon lossen, dan waren ze blij met mij. Maar wat doe je met die stofzuiger wanneer de rotzooi is op gezogen en je daarmee klaar bent? Precies! Dan stop je die weer in de kast. Dan doe je de deur van die kast dicht, draai jij je om en kijk je niet meer naar dat ding om, totdat…..totdat het echt niet anders kan en je de stofzuiger weer nodig hebt.
Ik had me aangemeld bij “365 dagen succesvol” omdat ik al het gevoel had dat ik de dingen, die ik eigenlijk al wist, samen met hen op een rij kon zetten. En weet je wat? Dat was inderdaad zó! Dat gebeurde ook nog eens met een duizelingwekkende vaart en kreeg ik er nog zoveel andere nieuwe inzichten en cadeaus bij!
Eén van de meest helpende gedachtes die ik uit het programma haalde was: “Ik ben er nu toch”, samen met nog een andere frase: “Falen bestaat niet, er zijn alleen resultaten” uit de oefeningen, maakte dat ik in een “Fuck it”-fase kwam. Niet in de betekenis dat alles me niet meer interesseerde, of iedereen de boom in kon. Nee, het ging dan over dingen die ik eigenlijk wilde doen, maar nooit zou hebben gedurfd door alle angsten die ik had, of nooit zou hebben gedaan omdat het niet hoorde, of vanuit misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel. regeltjes, etc.. Dan dacht ik: “Fuck it! Ik ben er nu toch!” en dan ging ik iets doen wat nooit eerder had gedaan, ik stapte daardoor ver buiten mijn comfortzone in de wetenschap dat er alleen resultaten zijn. Dat kan ik ook jou ook echt aanbevelen. Wat iedereen er dan van zou denken, ja, dat kon wel de boom in en nog steeds.
Passie en missie
Al snel had ik in 2018 mijn passie en mijn missie gevonden. In april was ik al aan het nadenken over hoe ik mijn toekomstdromen zou willen verwezenlijken. Hoe zou ik daar kunnen komen en vooral hoe ik mij zou voelen wanneer ik daar dan zou zijn, want dat was het allerbelangrijkste voor mij. Ik kan zeggen dat ik op weg ben, maar dat gevoel dat ik zou hebben als ik daar eenmaal zou zijn, dat draag ik sinds die tijd met me mee.
Ik wilde gaan mensen begeleiden om van hun trauma’s af te komen en meldde me intuïtief aan bij de opleiding Effortless Coaching. Ik kwam in aanraking met Mind Eye Power (MEP). Al tijdens de eerste dag van de opleiding boekte ik groot resultaat. Om ons als aankomend MEP Practitioner kennis te laten maken met het protocol en zo te ervaren wat MEP doet, gingen wij zitten zodat Jacqueline het protocol met ons kon doorlopen. Ze vroeg ons om in gedachten iets in te brengen wat we zouden willen verwerken. Nou! Daar ging ik dan! Ik heb er alles ingegooid en het resultaat was fenomenaal!
Zo heb ik 2018 gebruikt om meerdere opleidingen en workshops te volgen en daar ben ik in 2019 mee doorgegaan. Inmiddels heb ik een succesvolle praktijk en nu ben ik gespecialiseerd in traumaverwerking en transformatie coaching.
Face Everything And Rise
Ik ben nu dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt! Ook al vind ik dat niemand dat zou moeten hoeven meemaken, zelfs niet één van die dingen. “De shit uit je verleden is de mest voor je toekomst”, zo luidt één van de quotes van 365 dagen succesvol. Nu kan ik zien wat voor een cadeau al die gebeurtenissen voor mij zijn en hoe ik in contact met anderen die met trauma’s rondlopen, hen daardoor beter kan begeleiden. Zodat ook zij kunnen genieten van het leven na trauma.
Ik ben ook dankbaar dat mijn lijf al die ongelukken heeft opgevangen. Als ik de keren dat ik als kind met de fiets, van de schommel onder het afdakje naast de schuur achterin de tuin (ja ,diezelfde schuur als van mijn eerste parachutesprong: klik hier om te lezen), of van het klimrek in de speeltuin voor het ouderlijk huis ben afgevallen niet meetel, zijn het er toch een stuk of 7.
Ik ben dankbaar dat ik er nog ben! Want ik heb tijdens meerdere gebeurtenissen gedacht: “Dit is misschien wel het laatste wat ik ooit doe!”. Bijvoorbeeld toen: mijn parachute niet openging, ik in de loop van een pistool keek, ik aangereden werd en toen ik die bestuurster van die gecrashte auto stabiliseerde en bij haar in de auto was gaan zitten terwijl de benzine eruit lekte.
Ik ben dankbaar, dat ik er ben, dat mijn lijf mij heeft gedragen en alle klappen en ongelukken heeft opgevangen, zelfs nu ik bij de laatste 3 blijvend letsel heb opgelopen en dat ik kan liefhebben ondanks het misbruik dat vanaf mijn 9e heeft plaatsgevonden.
Ik ben dankbaar dat ik weer geniet van het leven en niet meer “het leven van een ander” leef.
Om dat allemaal te vieren en te markeren heb ik mijzelf een tattoo cadeau gegeven. Elias van Tattoos by Opa heeft deze voor me ontworpen op basis van mijn wensen en mijn verhaal. De belangrijkste onderdelen van deze tattoo zijn: de steeds uit zijn eigen as herrijzende Phoenix en de levensboom.
Body, Mind and Soul, gesymboliseerd door de trinity knot, verwerkt in de staart van de Phoenix, dat is waar ik mee werk samen met mijn cliënten. Zij doorlopen samen met mij een traject. Bereiken al gauw de 2e fase van F.E.A.R. en het is prachtig om te zien wanneer zij die 3e fase van F.E.A.R. betreden
Inmiddels heb ik e.e.a. ook aangekaart bij het UWV. Ik ben immers afgekeurd voor de WIA in de categorie 80-100%. Nu ik dat geregeld heb kan ik vol van start, binnen de beperkingen die ik heb, want ik verwacht geen verbeteringen meer in het lichamelijk letsel dat ik heb. Het leven is mooi zoals het is en soms is zoals het is even niet fijn. Toch kan ik dan genieten van het leven met alles wat er is, of ontbreekt.
Mocht jij tegen blokkades aanlopen, last hebben van angsten, belemmerende gedachten of zelfs PTSS? Dan begeleid ik je graag zodat ook jij in je kracht kan gaan staan en kan genieten van het leven na trauma.